Hatice Akçay – Interbus Sonrası Yorumu
Endişelerinin yersiz olduğunu anlamış, son derece memnun ve keyif almış, iyi kilerle dönmüş biri olarak sorularımla bunalttığım kimselerden özür diliyor ve daha önce ki girişimi tekrarlıyorum; Herkese Merhaba! Otobüse adım attığım da önümde ki konsolun çalışmadığı fark edip ‘şarj işi nolcak, ya koltuklar biraz dar mı’ gibi saçma sapan endişelerle yolculuğa kötü başladığıma kendi ikna etmeye çalıştım, evet bunu yaptım Tekirdağ’ı geçtikten sonra bunların hiçbir önemi olmadığını benim gibi bir çok kişi anladı sanırım çünkü hep istediğimiz, hayal ettiğimiz yollardaydık işte… Kilometrelerce yürüdük, daha az uyuduk, yolda geçirdik bazı geceleri ve hep kıyasladık normalde olsak şöyle olur böyle olur, dayanamazdık diye, normal olmayan bir şeyler vardı bu işte. 🙂
Yeni insanlar tanımak, yeni yerler görmek, belki kendi sınırlarını yeniden keşfetmek ve içe dönmek, başka bir pencereden ve bu kez daha bi içinde yaşamın ritmini tutmak, yavaş yavaş değişen iklimleri, dilleri, yapıları, sosyal kimlikleri gözlemlemek ve anlamaya çalışmak benim için paha biçilemezdi. Pek kıymetli fotoğraflarıma, ganimetlerime sahip olmama vesile olan ve sıradan muhabbetlerimizde ‘o gün Paris’te yooyoo Roma’da değil miydi’ deme lüksünü bize yaşatan ve sayamayacağım bi çok şey ve en başta dostluğu için Caner Durukan’a otobüs ahalisinin kaynaşmasını sağlayan ve her an yardımımıza koşan koordinatörlerimize, dostum, kızkardeşim her şeyimiz paylaştığımız canım Asuman Bala’ya, aramızdaki sınırları (koltuk onlar) kaldırıp bol bol gülüştüğümüz, sohbetler edip oyunlar oynadığımız komşularımız Neşe Karapınar’a , Berrak Gündüz’e tanımış olmaktan mutluluk duyduğum Emine ve Betül Aykaç’a, enerjisi ve pozitif duruşuyla herkesi kendine hayran bırakan Emine Özder’e ve bize karşı sabırlarından ötürü şoför abilere ve kahkahasıyla neşesiyle yolumuzu güzelleştiren herkese selamlar, sevgiler :)))
